220. rocznica urodzin Aleksandra
Fredry stwarza klimat do zapoznania się z sylwetką tworzącego w epoce
romantyzmu, wybitnego polskiego komediopisarza, pamiętnikarza i poety. Prelekcję
poświęconą postaci Aleksandra Fredry, wygłosiła prof. dr Maria Makaruch z
Uniwersytetu Warszawskiego.
Część artystyczną wykładu
stanowił występ jarosławskiego teatru Baccalareus, w repertuarze „Świeczka
zgasła” oraz „Z jakim się wdajesz takim się stajesz”. Zaprezentowane na scenie
Sali Lustrzanej, mniej znane utwory Aleksandra Fredry, jak zwykle spotkały się
z ciepłym przyjęciem publiczności.
Aleksander Fredro,
ur. w Suruchowie w 1793 r., zmarł we Lwowie w 1876 r. Był człowiekiem
pełnym wewnętrznych sprzeczności: aktywny i zaangażowany w sprawy publiczne,
szukał zarazem samotności i przejawiał skłonność do mizantropii. Ostatnie lata
życia, naznaczone chorobami, spędził z dala od świata w ścisłym gronie
rodzinnym.
Był autorem komedii obyczajowych
z życia szlachty, głównie prowincjonalnej. Pisywał również wiersze, poematy,
aforyzmy. Debiutował w 1817, jednak pozostał obcy problemom romantyzmu., w
wyniku czego zaprzestał publikowania swoich utworów, pisując do szuflady przez
ok. 18 lat. Wychowany w tradycjach oświecenia, był bliski L. Sterne’owi.
W swych komediach Fredro ukazał
mistrzostwo w charakterystyce bohaterów, kształtowaniu akcji i giętkości
języka. Do utworów wprowadzał akcenty humorystyczne i elementy komiki ludowego
teatru, ówcześnie właściwe tylko farsie. Utwory Fredry weszły na stałe do
kanonu polskiej literatury i teatru. Jego bajki, jak np. „Małpa w kąpieli”, „Zupa
na gwoździu” czy „Paweł i Gaweł”, są lekturami literatury dziecięcej.
Aleksander Fredro – spotkanie literackie
