Harcerska poczta polowa odegrała
kluczową rolę w utrzymywaniu łączności pomiędzy ludnością Warszawy w czasie powstania.
Podczas 63 dni zrywu, pocztowcy w harcerskich mundurach, przenieśli ok. 200
tys. przesyłek. Wielu z nich zginęło lub zostało rannych.
Po wybuchu powstania w sierpniu
1944 r. nie udało się opanować wielu z niemieckich punktów oporu, co
spowodowało podział miasta na szereg odseparowanych od siebie dzielnic,
pomiędzy którymi łączność była utrzymywana przez gońców i łączników
rekrutujących się przeważnie z harcerzy i harcerek „Szarych Szeregów” – dzieci
w wieku od 10 do 15 lat.
Sytuację uregulowano 4 sierpnia
1944 r., kiedy to harcerze Zawiszy Szarych Szeregów formalnie zorganizowali Harcerską
Pocztę Polową, obejmującą zasięgiem całą stolicę. Umożliwiając wymianę
informacji pomiędzy jednostkami oraz rodzinami zamieszkującymi różne dzielnice miasta.
Przez kilka pierwszych dni nie
było żadnych pieczątek pocztowych. Pojawiły się one 6 sierpnia i w
kole miały napis „Poczta harcerska” i lilijkę harcerską. Do ich produkcji używano
różnych materiałów. Jedna z pierwszych pieczątek była wycięta z przepołowionego kartofla,
w którym scyzorykiem wyżłobiono napis „Poczta Harcerska” i lilijkę. Ta
pieczątka po kilkakrotnym użyciu rozpadła się i dziś zaliczana jest do białych
kruków. Inne były wycięte z linoleum, kauczuku i miękkich metali.
W drugim miesiącu Powstańcza
Poczta Harcerska, została wraz z całym personelem wcielona do AK i od tego
czasu napis „Poczta Harcerska” został zastąpiony napisem „Poczta Polowa”.
W tym też miesiącu ukazały się znaczki Poczty Polowej w pięciu kolorach, dla
pięciu dzielnic Warszawy. Poczta zakończyła swoją działalność w dniu kapitulacji stolicy – 3 października.
na podstawie: http://www.polishresistance-ak.org/11%20Artykul.htm
